Άκου και Λάκη!
Ακούς Βασίλη; Άκου και Λάκη.
Ακούς Δεληβοριά; Άκου και Λάκη.
Ακούς Πασχαλίδη; Άκου και Λάκη.
Ακούς Μουζουράκη; Άκου και Λάκη.
Ακούς (ακόμα) Νιόνιο; Άκου Λάκη.
Ακούς Αρλέτα; Εσύ ακούς Λάκη... «Άκυρο»!
Έι, "Εσύ Εκεί", που ακούς Τερζή, Θεοδωρίδου, Μαρινέλλα; Άκου κι εσύ Λάκη!
Δεν ακούς Πάριο και Χατζή; Κακώς! Εμείς χάνουμε αν δεν κρατάμε ανοιχτά τα αυτιά μας στις μεγάλες φωνές. Άκουσέ τους και διαπίστωσε ιδίοις ωσί δυσθεώρητα ερμηνευτικά ύψη.
35 χρόνια στο μουσικό κουρμπέτι για άλλους είναι πολλά και για τον Λάκη λίγα, δεν του φτάνουν για να μας πει όλες του τις ιστορίες, ούτε να παίξει με όλους του τους φίλους. Έτσι, σαν παιχνίδι, ξεκίνησαν και οι ηχογραφήσεις του νέου του δίσκου. Φώναξε στο στούντιο ερμηνευτές που αγαπάει και τους έδωσε τα καινούργια τραγούδια του. Με την αρωγή σπουδαίων στιχουργών (Μ. Αβατάγγελος, Π. Αμπαζής, Λ. Δημοπούλου, Ν. Μωραΐτης, Sunny Μπαλτζή), ποίηση του αειμνήστου Άκου Δασκαλόπουλου που προορίζονταν για τον Νίκο Ξυλούρη, του Γιώργου Ζαχαρίου στην ενορχήστρωση και σημαντικών μουσικών, ο νέος δίσκος του Λάκη Παπαδόπουλου είναι γεγονός. Ο ίδιος ήθελε να βγάλει μία συλλογή διασκευών σε ιταλικά, γαλλικά, ιαπωνικά τραγούδια των δεκαετιών '60 - '70, αλλά οι δικοί του τον προέτρεψαν να γράψει και το αποτέλεσμα θα το βρείτε στα "Παιχνίδια Αγάπης", που μόλις κυκλοφόρησαν, με το artwork να φέρει την υπογραφή του Άγγελου, του υιού.
Ο Λάκης γράφει τα τραγούδια του σε τρία λεπτά κι αυτά ζουν ανάμεσά μας πάνω από τρεις δεκαετίες για να μας κρατούν τρυφερά το χέρι στη βόλτα μέσα στην αστική ζούγκλα, με τον πιο απροσποίητο ρομαντισμό της ελληνικής σκηνής. Μπαλάντες με κοινωνικό σχόλιο ("Παγωμένη Σούπα"), rock ερωτικές εξομολογήσεις ("Δεν Παίρνω Απόφαση Καμιά"), blues με την Μαρινέλλα, jazzy πειραγμένα ("Σκοτεινό Μου Μυαλό") και ατόφια λαϊκά ("Πώς Χαιρετάνε Ξέχασα" - το πρώτο χασάπικο του Λάκη) κι ό,τι άλλο δύναται να τέρψει τα αυτιά του μέσου Έλληνα, χωρίς καμία έκπτωση στην ποιότητα και το χιούμορ. Η πλέον γνωστή πολυσυλλεκτικότητα του πλέον ακομπλεξάριστου συνθέτη και ερμηνευτή σε έναν δίσκο.
Θα μου πεις, τι δουλειά έχουν στην Rock τόσα λαϊκά... Θα σου πω ότι αν δεν ήταν ο Λάκης με τα ψηλά του ρεβέρ και το ανοιχτό του μυαλό, δεν θα είχαμε "Σερενάτες" να υμνούν τον «σκληρό» τρόπο ζωής σαν τον "Κουρσάρο" και το "Παλιό Παλτό", ούτε "Παράξενες Γιορτές" με την "Γυριστρούλα" και "Ήσυχα Βράδια" με την Αρλέτα. Χωρίς το μέγιστο ερωτικό "Κουρτίνες", οι απανταχού ροκάδες της ημεδαπής θα ακούγαμε στα κρυφά Μητροπάνο (τα "Πικροσάββατα" είναι αφιερωμένα). Χωρίς την "Τσίχλα Δίχως Ζάχαρη", δεν θα είχαμε ενοχικές "Κρέπες" και "Ζαμπόν Χωρίς Λιπαρά" και -στην τελική- ούτε κι εγώ θα ήμουν εδώ, να γράφω για rock, χωρίς τις εμβληματικές "Ιωάννα Και Μαριέττα".
Το ενδιαφέρον μας για την (αμφιβόλου συχνά ποιότητας) εγχώρια μουσική παραγωγή κάθε χρόνο κρέμεται από μία κλωστή. Σαν φόρο τιμής, λοιπόν, στον πιο σταθερά ασταθή Έλληνα ροκά, που τόσα χρόνια γράφει τις συμβάσεις της μουσικής ταμπελοποίησης στα μπλε του τα παπούτσια -που έχουν και μια λαδί ρίγα, έτσι, για τη μπλουζιά-, αλλά και στον πατέρα μου που τον έβαζε τα βράδια στο πικ-απ για να χορεύω πάνω στο πιάνο, σας προτρέπω να ακούσετε -για ακόμη μία φορά- Λάκη!
Ακούς Δεληβοριά; Άκου και Λάκη.
Ακούς Πασχαλίδη; Άκου και Λάκη.
Ακούς Μουζουράκη; Άκου και Λάκη.
Ακούς (ακόμα) Νιόνιο; Άκου Λάκη.
Ακούς Αρλέτα; Εσύ ακούς Λάκη... «Άκυρο»!
Έι, "Εσύ Εκεί", που ακούς Τερζή, Θεοδωρίδου, Μαρινέλλα; Άκου κι εσύ Λάκη!
Δεν ακούς Πάριο και Χατζή; Κακώς! Εμείς χάνουμε αν δεν κρατάμε ανοιχτά τα αυτιά μας στις μεγάλες φωνές. Άκουσέ τους και διαπίστωσε ιδίοις ωσί δυσθεώρητα ερμηνευτικά ύψη.
35 χρόνια στο μουσικό κουρμπέτι για άλλους είναι πολλά και για τον Λάκη λίγα, δεν του φτάνουν για να μας πει όλες του τις ιστορίες, ούτε να παίξει με όλους του τους φίλους. Έτσι, σαν παιχνίδι, ξεκίνησαν και οι ηχογραφήσεις του νέου του δίσκου. Φώναξε στο στούντιο ερμηνευτές που αγαπάει και τους έδωσε τα καινούργια τραγούδια του. Με την αρωγή σπουδαίων στιχουργών (Μ. Αβατάγγελος, Π. Αμπαζής, Λ. Δημοπούλου, Ν. Μωραΐτης, Sunny Μπαλτζή), ποίηση του αειμνήστου Άκου Δασκαλόπουλου που προορίζονταν για τον Νίκο Ξυλούρη, του Γιώργου Ζαχαρίου στην ενορχήστρωση και σημαντικών μουσικών, ο νέος δίσκος του Λάκη Παπαδόπουλου είναι γεγονός. Ο ίδιος ήθελε να βγάλει μία συλλογή διασκευών σε ιταλικά, γαλλικά, ιαπωνικά τραγούδια των δεκαετιών '60 - '70, αλλά οι δικοί του τον προέτρεψαν να γράψει και το αποτέλεσμα θα το βρείτε στα "Παιχνίδια Αγάπης", που μόλις κυκλοφόρησαν, με το artwork να φέρει την υπογραφή του Άγγελου, του υιού.
Ο Λάκης γράφει τα τραγούδια του σε τρία λεπτά κι αυτά ζουν ανάμεσά μας πάνω από τρεις δεκαετίες για να μας κρατούν τρυφερά το χέρι στη βόλτα μέσα στην αστική ζούγκλα, με τον πιο απροσποίητο ρομαντισμό της ελληνικής σκηνής. Μπαλάντες με κοινωνικό σχόλιο ("Παγωμένη Σούπα"), rock ερωτικές εξομολογήσεις ("Δεν Παίρνω Απόφαση Καμιά"), blues με την Μαρινέλλα, jazzy πειραγμένα ("Σκοτεινό Μου Μυαλό") και ατόφια λαϊκά ("Πώς Χαιρετάνε Ξέχασα" - το πρώτο χασάπικο του Λάκη) κι ό,τι άλλο δύναται να τέρψει τα αυτιά του μέσου Έλληνα, χωρίς καμία έκπτωση στην ποιότητα και το χιούμορ. Η πλέον γνωστή πολυσυλλεκτικότητα του πλέον ακομπλεξάριστου συνθέτη και ερμηνευτή σε έναν δίσκο.
Θα μου πεις, τι δουλειά έχουν στην Rock τόσα λαϊκά... Θα σου πω ότι αν δεν ήταν ο Λάκης με τα ψηλά του ρεβέρ και το ανοιχτό του μυαλό, δεν θα είχαμε "Σερενάτες" να υμνούν τον «σκληρό» τρόπο ζωής σαν τον "Κουρσάρο" και το "Παλιό Παλτό", ούτε "Παράξενες Γιορτές" με την "Γυριστρούλα" και "Ήσυχα Βράδια" με την Αρλέτα. Χωρίς το μέγιστο ερωτικό "Κουρτίνες", οι απανταχού ροκάδες της ημεδαπής θα ακούγαμε στα κρυφά Μητροπάνο (τα "Πικροσάββατα" είναι αφιερωμένα). Χωρίς την "Τσίχλα Δίχως Ζάχαρη", δεν θα είχαμε ενοχικές "Κρέπες" και "Ζαμπόν Χωρίς Λιπαρά" και -στην τελική- ούτε κι εγώ θα ήμουν εδώ, να γράφω για rock, χωρίς τις εμβληματικές "Ιωάννα Και Μαριέττα".
Το ενδιαφέρον μας για την (αμφιβόλου συχνά ποιότητας) εγχώρια μουσική παραγωγή κάθε χρόνο κρέμεται από μία κλωστή. Σαν φόρο τιμής, λοιπόν, στον πιο σταθερά ασταθή Έλληνα ροκά, που τόσα χρόνια γράφει τις συμβάσεις της μουσικής ταμπελοποίησης στα μπλε του τα παπούτσια -που έχουν και μια λαδί ρίγα, έτσι, για τη μπλουζιά-, αλλά και στον πατέρα μου που τον έβαζε τα βράδια στο πικ-απ για να χορεύω πάνω στο πιάνο, σας προτρέπω να ακούσετε -για ακόμη μία φορά- Λάκη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Write σχόλια