Η ζωή είναι πολύ μικρή για να χαλιέμαι ρε!

Ζήλιες, μικρότητες, κακίες.
‘Ανθρωποι που καθημερινά αδικούν, προσβάλλουν, υποτιμούν.
Άνθρωποι που προδίδουν, βλάπτουν, πληγώνουν. Άνθρωποι σκάρτοι.
Και στη μέση όλων αυτών εσύ. Με επιλογές που ήταν λάθος, με εμπιστοσύνη που δεν άξιζε να δοθεί, με ελπίδα για την καλή πλευρά των ανθρώπων.
Σε πλήγωσαν και σε πληγώνουν ακόμη.
Σε τσάκισαν εκεί που δεν το περίμενες.
Φίλοι αποδείχτηκαν εχθροί κι αγαπημένοι έγιναν αντίπαλοι. Κι εσύ δεν το περίμενες. Τίποτα από ότι σε βρήκε δεν το περίμενες. Ίσως γιατι από πάντα σου πίστευες στη βαθιά αξία των ανθρώπων. Πίστευες στην έμφυτη καλοσύνη τους, στη φωτεινή πλευρά τους. Λάτρευες το φως κι αρνιόσουν ότι μπορεί να υπάρχει και το σκοτάδι.
Κι όμως, το συνάντησες το σκοτάδι τους. Το μαύρο της ψυχής τους απείλησε και τη δική σου.
Για μια στιγμή σε γονάτισε. Έκλαψες, δεν το αρνείσαι.
Μα όλα κρατήσαν μόνο μια στιγμή. Ένα δάκρυ τους χαράμισες και δεν καταδέχτηκες να χύσεις δεύτερο.
Όχι γιατί δεν είχες άλλο. Αντίθετα. Αν σε άφηνες θα γέμιζες ποτάμια.
Αλλά δεν αφήνεις τον εεαυτό σου να πέσει τόσο χαμηλά.
Άλλοι θα το πουν σκληρότητα. Άλλοι αξιοπρέπεια.
Εσύ το λες απλά οικονομία χρόνου.
Γιατί σε τούτη γη που ήρθαμε, ο χρόνος μας είναι πάντα περιορισμένος. Λίγος ή πολύ δεν ξέρει κανείς να πει με σιγουριά. Όσος και να είναι, δεν είναι άπειρος.
Και δεν αξίζει για κανέναν και τίποτα να τον σπαταλάς με δάκρυα και λύπες.
Μόνο δύναμη του πρέπει κι αποφασιστικότητα.
Κι αν σε πληγώνουν, αν σε υποτιμούν, αν σε προδίδουν, εσύ να λες “Η ζωή είναι πολύ μικρή για να χαλιέμαι ρε”
και να πηγαίνεις παρακάτω.
Ξέχνα τα ανθρωπάκια. Δεν πρέπει να σε επηρεάζουν.
Ξέχνα λύπες και προδοσίες. Δεν αξίζουν το χρόνο σου.
Πάλεψε για τη ζωή σου και κάνε την όσο καλύτερη μπορείς. Απομάκρυνε κάθε τοξικό άνθρωπο κι ανάσανε αέρα καθαρό, ευεγερτικό, ζωογόνο. Δημιούργησε. Αγάπα.
Μα πάνω από όλα ζήσε.
Μικρή η ζωή για να χαλιέσαι. Μικρή για να τη σπαταλάς σε ανθρωπάκια και στα κόλπα τους.
Δεν αξίζουν. Κι ας πίστεψες κάποτε ότι είχαν κάτι καλό μέσα τους. Κι αν είχαν, κάπου το ξέχασαν και οι ίδιοι. Δεν υπάρχει, μην το ψάχνεις.
Άσε τους στη μιζέρια τους κι απόλαυσε το δώρο της ζωής.
Απόλαυσε την κάθε της ανάσα, την κάθε της στιγμή. Είναι δικά σου, μόνο δικά σου και τα αξίζεις. Να το θυμάσαι…